Gençlik bir insanın altın çağı... Henüz elimiz ayağımız tutarken hiç yaşlanmayacak gibi yaşarız hayatımızı. Yaş ilerler yıllar geçtikçe bir şeylerin kıymetini bilmeye başlarız. Mesela daha erken yuva kursaydım da çocuklarım büyümüş olup bana baksaydılar deriz. Çocuğunda hayırlısı makbuldür. Bizim gelenek göreneklerimize göre anne ve babalar çocuğunu büyütür ve bakar. Anne baba yaşlandığında da çocuklarının onları büyütüp bakacağını düşünür. Kimi bakar bakmasına hem de gözünden sakınarak, kimi de başından atmak ister. Yaşlanmış bir anne babanın en çok rahat edeceği yer huzurevi diye düşünür.

Kendi hayatımdan örnek vermem gerekirse bir huzurevi deneyimim oldu. Babaannemin yaşı bayağı ilerledi. Herkes kendi hayatını sürdürürken kimse onunla ilgilenmek istemedi. Bir yılı aşkın bir süre kaldı huzurevinde. Fakat yine vicdanı elvermeyen bir babaya sahibim ve babaannemi yanımıza alarak kendi bakmaya başladı. Bir çocuk gibi her şeyiyle kendi ilgileniyor. Benim babaannem şanslıydı çünkü ona bakan bir oğlu vardı.

Huzurevine ziyarete gittiğimiz dönemlerde her yaşlının gelişimizle beraber mutluluk hissettiğini kendi gözlerimle gördüm. Aslında tüm yaşlılara gerçekten bir çocukmuş gibi muamele yapıyorlar. Şöyle ki hepsinin ortak duygusu terk edilmişlik.

Çok güzel etkinlikleri, üç öğün yemekleri, banyoları, ilaçlarını takip eden hemşireleri, yaz aylarında oturup laflayacakları alanları, psikolojilerinin ne durumda olduğunu anlamak için psikologları ve birçok konuda yardım eden hastabakıcıları her daim yerleştikleri huzurevinde mevcut. Fakat her ne kadar huzurevi de dense aslında oradaki yaşlılarımızın evlat sevgisine ve şefkatine ihtiyacı var. Aslında o zaman adı yakışmış olacak o huzurevlerinin.

Ülkemizde birçok huzurevi var. Bunlar da terkedilmiş yaşlılarımız var. Onların istedikleri sadece sevgi. Gençliğinde kimin aklına gelir ki bir gün huzurevinde yaşayacağı, evladı tarafından terkedileceği. Başkaları sahip çıkacağına yaşlı büyüklerimize kendimiz sahip çıkmalıyız. Huzurevinde yaşamasını istemek son arzu olmalı. Hadi yaşamaya başladı diyelim ama ona o yalnızlık ve terk edilmişliği yaşatmamak gerek.

Huzurevi, adı üstünde ama yaşlılarımız duygusal olarak huzurlu değil. Hala geç kalınmış sayılmaz yaşlı anne ve babamızın elinden tutmaya…