Hemen hemen her sokak başında, her kırmızı ışıkta karşılaştığımız Suriyeliler var son günlerde. Ülkelerinde yaşanan savaşla sığındıkları bir ülkemiz var. Bugünlerde reklam panolarında ‘’kardeşine yardım et’’ şeklinde yazılan sloganları görüyorum. Yardımsever bir ülke olarak yurdumuza kabul ettiğimiz, vatan kucağımızı açtığımız savaştan kaçan minik çocuklar, evladını kaybeden anneler, doğup büyüdüğü ülkeyi kan için terk eden babalar onlar.

Savaşla beraber alt üst olmuş bir hayatları olan yanlarına alabildikleri sadece birkaç parça kıyafet ve inançları olan insanlar onlarda. Kucak açtığımız Suriyelilerin ülkemizde de sıkıntılar yaşadıklarını görüyorum. Mesela küçücük çocukların sadece birkaç lira kazanabilmek için kırmızı ışıklarda kar kış demeden arabaların camlarını silmeye uğraşmalarını görüyorum. Ya da bir işe girip çalışan anne babalarının bazı art niyetli insanlar tarafından dışlandığını duyuyorum. Bu insanlar savaştan kaçıp bize sığındılar. Elbette ki savaşın getirdiği kan sona erdiğinde yurtlarına dönmek isteyeceklerdir. Fakat huzurla yaşadığımız ülkemizde onlara da yer açıp misafirperverliğimizi göstermemiz gerekiyor.

Kimine göre düşüncelerim itici gelebilir. Her ne olursa olsun karşımızda bir insan var, çocuk var, anne var, baba var. Kendimizi onların yerinde düşünseydik yine zalimce davranabilir miydik merak ediyorum. Sığındıkları bu topraklar da yaşadıkları acıları az da olsa dindirebilmeliyiz.

Mülteci kampı olarak kurulan yerlerden kendi çabalarıyla yurdun dört bir yanına yaşamak için göç ediyorlar. Taşı toprağı altın denilen İstanbul bile yeri geliyor geri püskürtmeye uğraşıyor savaş mağduru insanları. Dışlanıp aşağılanabiliyorlar. Sırf Suriyeli diye evini kiraya vermek istemeyen insanlar tanıyorum. Önyargılarını yıkamayan işverenler görüyorum. Hâlbuki bu toprak bu vatan bizim olduğu kadar ülkemize sığınan Suriyelilerinde toprağı. Yaşadıkları zorlukları dile getirmek istemeyen çok Suriyeli var.

Öncelikle ülkemizde olan misafir Suriye halkına savaş başladığında yanında olduğumuzu söylediğimiz gibi vatanımızda da sahip çıkmalı ve acılarına ortak olunmalı. Ölen çocuklar yerine, ağlayan anneler yerine onlara dost olduğumuzu gösterme zamanıdır zaman.

Savaş tamamen bittiğinde ne olur bilinmez. Belki de kimi döner yurduna kimi de tekrar aynı acıları yaşama korkusuyla olduğu topraklar da kalır. Suriye bombalanırken kucak açılan bu insanlara her koşulda yanlarında olduğumuzu hissettirelim derim.